HELP! Onze hond lijkt ons aan te vallen!

door Marja
(Blokker, The Netherlands)

Wij hebben een Alaskan Malamute reu van 1 jaar en 9 maanden oud. 's Morgens laat ik hem altijd uit in een park waar hij los mag lopen en dan ook meestal heerlijk speelt met allerlei andere honden en tussendoor ook nog regelmatig even heerlijk in het IJsselmeer duikt voor verkoeling. Dit duurt altijd tussen de 1 á 2 uur, een enkele keer zelfs 3 uur. Dit gaat allemaal zonder problemen. 's Middags wordt hij aangelijnd in de buurt uitgelaten in een klein park of een natuurgebied waar we paarden, geiten en schapen in de weilanden tegenkomen.

Nu is het zo, dat als ik zelf de hond (Nika) uitlaat ik geen problemen heb maar zodra mijn man of één van mijn zonen hem 's middags of 's avonds uitlaat dit altijd escaleert in zeer ongewenst en onaangenaam gedrag. Vanuit het niets begint hij dan opeens te blaffen, grommen, bijten en te springen.

Mijn man en zoon hebben van alles al geprobeerd om hem af te leiden en het gedrag te laten stoppen maar niets helpt. Negeren helpt niet en lukt ook eigenlijk niet omdat hij gewoon in hun armen, benen of billen begint te happen.

Uiteindelijk wordt hij dan vaak op zijn zij gelegd en wachten ze tot ie helemaal rustig wordt. Meestal kunnen ze daarna wel verder wandelen. Soms verzet ie zich zo hevig dat op zijn zij leggen ook niet lukt. Het lukt ons niet om te achterhalen wat nou de aanleiding tot dit gedrag is. Soms lijkt het er op dat ie gewoon chagrijnig is geworden omdat ie met een hond wil spelen die we tegen komen, maar dat gaat natuurlijk niet als ze niet los mogen. Meestal reageert hij dan ook met dit gedrag, uit pure frustratie naar ons idee.

Ik ben er van overtuigd dat als andere mensen dit zien gebeuren, absoluut denken dat we aangevallen worden door onze eigen hond. Het ziet er best eng en heftig uit namelijk! Vandaar mijn vraag van laatst ook of je hem wel op zijn zij moet leggen. In dit geval lijkt het ons bijna de enige manier om hem goed duidelijk te maken dat ie iets doet wat we niet (willen) accepteren. Voor dat moment helpt het maar niet voor altijd helaas. De volgende keer gebeurt het dus soms weer. Gelukkig zijn er ook wandelingen die zo maar wel goed gaan.

Andere keren begint ie ontzettend te happen, springen en te klooien en gaat ie uiteindelijk op de grond liggen. Ze krijgen hem dan met geen mogelijkheid nog verder, als ze dat wel proberen gaat ie ook grommen, blaffen, happen en liggen dweilen op de grond. Er wordt dan op zo'n rustig mogelijke manier geprobeert om meneer tot andere gedachten te brengen met dat lukt dan ook meestal niet. Zodra mijn zoon zich uiteindelijk omdraait om weer terug te lopen, springt meneer op en loopt keurig mee naar huis. Dan is het volgens ons gewoon duidelijk dat hij er geen zin in heeft om verder te lopen.

Is er iemand die dit gedrag herkent en/of mensen die mij tips kunnen geven hoe we hiermee om moeten gaan.